ای کاش خودت باشی و جانم بستانی
دسته: ادیبانه
کمی ادیبانه‌تر از نوشتار روزمره
خ مثل…
خونخوار
که افسار سگ هار و کفتار به دست آرد
جز به قطع دست
دست از جنایت برنمی‌دارد
باشد که سرش بر دار
رود
و تنش به زیر آوار
روزی که سرانجام
شب
پایان پذیرد
اشتراک‌گذاری این:
بی همگان به سر شود
بهتر از هیچی
تنهایی وجودی
هم‌بند
واپسین دم
ادامه بَده
حکومت کودک‌کش
مغلوب قلوب
انقلابی است
در قلبمان
و قالب تهی می‌کنیم
اشتراک‌گذاری این:
دنیا رو آب ببره، فلانی رو خواب می‌بره
موج گیسوان‌تان
کشتی به گل نشسته خسته را
روانه ساخت
اشتراک‌گذاری این:
مرگتان باد
و روزی این بغض می‌شکند
سد منحوسی را
که بر آزادی ساختید
اشتراک‌گذاری این:
یابنده یافت نشد
جوینده یا… بنده است، از بندگان دربار
یا کنده است از یار و دیار
یا مرده است بی مناسک و غمبار
یا کنده است از یار و دیار
یا مرده است بی مناسک و غمبار
اشتراک‌گذاری این:
شمع جان
شرم دارد ابر
از بارش سر این سرزمین
زان که دژخیمان نمودند بارور
آسمان میهن ما را
به خون
اشتراک‌گذاری این:
زادروز
دردمان
امانا از هر آن دردی که درمانش دگر دردیست
که این درمان بد دردیست این درمان نه، نامردیست
که این درمان بد دردیست این درمان نه، نامردیست
اشتراک‌گذاری این:
ببار ای برف سنگین بر مزارم
خیره به گور
ارز نداریم، عرض می‌کنیم
افسرده‌ترین کشور دنیا شده‌ایم
آواره‌ی پوشک و مقوا شده‌ایم
از غزه و شام بر سر سفره‌ی ما
شرمنده‌ی مدعوین بالا شده‌ایم
اشتراک‌گذاری این:
اگر واقعا بال داشت، پر می‌کشید
پناه بی‌پناهان
«غم نان اگر بگذارد»
پرنده ای آزاد و رها به بیکران آسمان
در به در خرده نانی، دانه ای، جرعه آبی
که جز در قفسهای رنگارنگ و گاه حتی بیرنگ، جایی نمی یابدش!
و با خود می پندارد: «ننگین پرنده ای است آرمیده در قفس.»
هيچ ديگر آزاد نيست!
در به در خرده نانی، دانه ای، جرعه آبی
که جز در قفسهای رنگارنگ و گاه حتی بیرنگ، جایی نمی یابدش!
و با خود می پندارد: «ننگین پرنده ای است آرمیده در قفس.»
هيچ ديگر آزاد نيست!
زنداني ترين زنداني است.
* عنوان از «غزلی در نتوانستن» احمد شاملو.
اشتراک‌گذاری این:
کل اگر ظریف بودی!
درکم نمی‌کنی، به کل اینجا که درک نیست
ما هم‌زبان هم و محتاج دیلماج
سودی ز حرف نیست
ما هم‌زبان هم و محتاج دیلماج
سودی ز حرف نیست
برخیز تا رویم
جایی که راهها نهایت به حل رسد
لبخند می‌زنند لبانی به هر زبان
قهر فرشته و دیوها شکستنی است
برخیز می‌رویم، نشانش چه کرده‌ای؟
کو خط واحدش که تو گفتی هزار بار؟
تاکسی خورش کجاست؟
دربستی هم که شد، جهنم بیا بشین!
دعوایی این چنین
پیکان خسته‌ای و سواری شکسته‌تر
فریاد زد چنین:
«درد تفاهم است بدانم من از یقین
دس دس چه می‌کنید که ضرب‌العجل رسید!
تهران-لوزان بشین.»
اشتراک‌گذاری این:
ولـ(ـش کـ)ـنتاین
یخچالی خالی شده از پر،
زباله‌دانی پر ز هر آنچه خالی،
آخرین بسته‌ی کیک شکلاتی در دست،
امروز و هر روز چه فرقی دارد؟
یکی با دههاتا وزن اضافی!
حالی که نیست…
آنی.
کوته‌نوشت 