عزیز درگذشته

انگشتان چروکیده‌اش از هق‌هقی فروخورده بیش از همیشه می‌لرزید و پرده‌ی اشک، دیدگانش را کم‌بیناتر از قبل کرده بود. قدری طول کشید تا بتواند نام او را در دفترچه تلفش پیدا کند. آهی کشید به سنگینی عمری زندگی و خطی بر شماره‌اش؛ زیر آن نوشت: قطعه‌ی… ردیف…

مخاطب من و ما نبودیم، انگار بیشتر می‌خواست گوشهایش را نیز در غمی که بر دوش می‌کشید شریک سازد: «حالا دیگه دوست و آشناهام توی قبرستون بیشتر از بیرونن».

 

به فرزندم؛ که دردش خوب می‌دانم

عزیز دل بابا؛
اگر روزی در حالی که نگاه از نگاهت می‌دزدیدم، درِ گوشت زمزمه‌وار خواندم «حالم خیلی خوب نیست» و از دستت فرار کردم، تمام تلاشت را به کار گیر که نفهمی چه می‌گویم؛ که تصور این حجم درد و اندوه بر وجود نازنینت را تاب آوردن نتوانم.

 

گوشِت رو بیار جلو

تنهایی آن زمانی است که به هیچکس نتوانی اعتماد کنی.

دروغ

از کودکی به گوشمان خوانده‌اند:

آدمی پنج حس دارد،

چشم است و بینایی،

گوش و شنوایی،

بینی و بویایی،

زبان و چشایی،

و آخر از همه لامسه.

…

نگاهی به دلم کردم،

بر آن خطی کشیدند!

آری،

از همان ابتدا

حس ششم را،

حس عاشقی را،

قلم گرفته‌اند.

غم

چه نیازی است به “گفتن”؛ آنگاه که گوشی برای “شنفتن”ت نیست؟

خاطره

بکش بیرون خاطره‌ات رو از توی آهنگای محبوبم… میخوام با اعصاب راحت گوششون کنم.